Τελικά οι πλούσιοι τον μισούν αυτό τον τόπο....

Από πάντα, από αιώνες τώρα.
Στέκομαι στη μέση του Κεραμεικού, δεξιά μου κάγκελα, απέναντι ο Λυκαβηττός. Αρχαία μνημεία διάσπαρτα, καταχωμένα, κρυμμένα από το μάτι ή φυλακισμένα, εγκλωβισμένα σε ωράρια πολιτικής απολύσεων, διαθεσιμότητας.
Κι όμως θα 'ταν τόσο εύκολο.
Όμως μόλις κάτι βρεθεί, μόλις βγει στον ήλιο, το "μίσος" τους αναλαμβάνει δράση. Σκεπάζουν, χώνουν, κρύβουν, το χειρότερο παραδίδουν τη γη δίπλα τους, απέναντι τους, αριστερά, δεξιά. Κατασκευάζουν  τους δικούς τους "ναούς". Μπουζουκομάγαζα της νύχτας, σκυλάδικα για το popolo, χωρίς καμία δίοδο για σκέψη, σημασία.
Πολυκατοικίες, άσχημες, κοντά στα εγκλωβισμένα όνειρα.
Κι αν από τύχη, σκοπιμότητα, ένα πρόσωπο ή σχέδιο, από συμφέρον πρόσκαιρο ή από νίκη, κάτι, ότιδήποτε φτιαχτεί, σαν θαύμα, σπόρος για τη συνέχεια, πάλι το σταματούν.
Ο κόσμος, οι πολλοί τρέχουν να το αγκαλιάσουν, να το κάμουν δικό τους, κοινό. Δέστε τον πεζόδρομο στο Θησείο, τον πεζόδρομο στον Κεραμεικό. Κι αυτός σταμάτησε στη μέση, ούτε μέχρι την Πειραιώς δεν κατάφερε να φθάσει. Να ενώσει ως νήμα την αρχαία διαδρομή, να φθάσει ως την Ακαδημία Πλάτωνα.
Όπως το '50 οι παλιοί προύχοντες, δώρισαν την υποστήριξη των υπηκοόων τους στα αναδυόμενα πολιτικά τζάκια, εξασφαλίζοντας τη "νομιμότητα" των πλούσιων εύφορων γαιών, γεμάτες με ελιές, περιβόλια με το βουλοκέρι της πολιτικής εξουσίας.

Εκεί που άλλοτε φύτρωναν ελιές και δέντρα καρποφόρα, εκεί που ανάμεσα στα μάρμαρα άνθιζαν έρωτες και γέλια, υψώθηκαν τα τσιμεντένια δεσμά του μέλλοντος της χώρας.
Η συνέχεια της ιστορίας, από Ελευσίνα, Ιερά Οδό, κόπηκε με μπετόν της αντιπαροχής, με κατασκευή ονείρων σε αντιπαροχή. Η Ιερά Οδός παραδόθηκε για να κρύψει αυτό που θα μπορούσε αυτή η χώρα να 'ναι.
Και πάλι, όπως τότε, μόλις η ιστορία ξεμυτίσει ορμάνε πάνω της. Οι προύχοντες. Πληρώνουν πολιτικούς, δημάρχους, υψηλά και μεσαία στελέχη να παραδώσουν και πάλι τη γη σε συμφέροντα κερδοσκοπίας γης. Γέμισε το Γκάζι με πορνο-studio, νυχτομάγαζα...
Πόσοι νενέκοι χρειάστηκε να βάλουν την υπογραφή τους, πόσοι διορισμένοι υπαλληλίσκοι  χωρίς καν να λάβουν το αντίτιμο της προδοσίας τους, συναίνεσαν για την καταστροφή;
Κι όμως θα 'ταν τόσο εύκολο. Αρκεί στο ίσον της επένδυσης, του κέρδους να έβαζαν τον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Οι πλούσιοι όμως αυτής της χώρας, το κεφάλαιο, η αστική της τάξη, τον μισεί αυτόν τον τόπο. Τον μισεί.

Μ.Π.