Βραβείο στην "Αποδημία"- Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Αρχαιολογικό Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος

Πέντε λεπτά περιπλάνησης στον έρημο αυτοκινητόδρομο μιας ερειπωμένης πόλης. Εκεί όπου οι σκιές και το κίτρινο φως συνοδεύουν ένα φορτηγό φορτωμένο με ένα σιδερένιο κλουβί. Μέσα σε αυτό ένα σμήνος πουλιών προσπαθεί να αποδημήσει. «Οπως και οι ψυχές όλων μας», λέει η δημιουργός της ταινίας μικρού μήκους Κατερίνα Αθανασοπούλου.

Το έργο της με τίτλο «Αποδημία», ένα φιλμ ψηφιακής απεικόνισης με ποιητικό χαρακτήρα, βραβεύθηκε πρόσφατα με τη διεθνή διάκριση Λούμεν. Το κορυφαίο βραβείο στον χώρο των ψηφιακών τεχνών στην Αγγλία, όπως υπογραμμίζει και η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν».

Η «Αποδημία» ξεχώρισε από τις 700 συμμετοχές καλλιτεχνών από 45 χώρες.

Το βραβείο Λούμεν αναδεικνύει τις καλύτερες δημιουργίες στο πεδίο των καλών τεχνών με ψηφιακά μέσα και απονέμεται κάθε χρόνο από το Ιδρυμα Τρέμπερφιντ και τον Δήμο του Κάρντιφ στην Ουαλία. Η «Αποδημία» έκανε πρεμιέρα στην Αθήνα, στο πλαίσιο των «Εικαστικών Διαλόγων» που είχε διοργανώσει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, και προβλήθηκε σε ειδική εγκατάσταση στην Ακαδημία Πλάτωνος. Είναι μια τρισδιάσταση ψηφιακή αλληγορία για τη σύγχρονη Αθήνα εμπνευσμένη από τον Πλάτωνα. «Ο χώρος της Ακαδημίας μού έδωσε την ιδέα της "Αποδημίας". Ξεκίνησα να διαβάζω τους πλατωνικούς διαλόγους και συγκράτησα τον "Θεαίτητο". Σε αυτόν ο Σωκράτης παρομοιάζει την ανθρώπινη ψυχή με κλουβί μέσα στο οποίο οι γνώσεις είναι πουλιά που πετούν. Ο άνθρωπος γεννιέται με το κλουβί άδειο και καθώς μεγαλώνει συλλέγει πουλιά - γνώσεις που μπαίνουν στο κλουβί για μελλοντική χρήση. Οταν χρειαστεί μια γνώση, με το χέρι προσπαθεί να τη πιάσει - κάποιες φορές όμως συλλαμβάνει λάθος πουλί», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η βραβευμένη καλλιτέχνις. Και συμπληρώνει ότι ένας όρος της ορνιθολογίας για τη μελέτη της συμπεριφοράς των πτηνών τής έδωσε το υπόλοιπο σενάριο της ταινίας της: το «Zugunruhe» (γερμανική σύνθετη λέξη «Zugun+ Unruhe» που σημαίνει «αποδημία» και «ανησυχία») καταγράφει την ταραχώδη, ανυπόμονη συμπεριφορά των πουλιών πριν από τη μετανάστευση. Η κατάσταση αυτή παρουσιάζεται σε ελεύθερα αλλά και έγκλειστα πουλιά.

Οι δύο αυτές εικόνες - τα πουλιά σαν κάτοικοι της ανθρώπινης ψυχής/κλουβιού και η ταραχή του φυλακισμένου πτηνού που θέλει να αποδράσει - αποτέλεσαν το έναυσμα για την «Αποδημία». Ενα σμήνος πουλιών κυκλώνει και κινεί ένα όχημα - κλουβί, αναζητώντας τη φυγή από μια εγκαταλειμμένη, μισοτελειωμένη πόλη, με δρόμους που διακόπτονται από θραύσματα αποκαθηλωμένων ανδριάντων. Η μουσική του άγγλου συνθέτη Τζον Οπσταντ, που γράφτηκε ειδικά για αυτό το φιλμ, συμπληρώνει την ποιητική αφήγηση της Κατερίνας Αθανασοπούλου.

«Τα χέρια αυτά είναι ταυτόχρονα η αναζήτηση της γνώσης, αλλά και οι ξεπερασμένοι ήρωες - ηγέτες που αρνηθήκαμε, όμως συνεχίζουν να μας κυνηγούν», λέει γι' αυτή την πόλη που έφτιαξε η ίδια και την έζησε για δύο μήνες έως την ολοκλήρωση του έργου της.

«Στον ψηφιακό κινούμενο σχεδιασμό δεν υπάρχουν περιορισμοί στο φιλμ, στους συνεργάτες, στη διαδικασία του μοντάζ, στην παραγωγή και τη διανομή», λέει για τον τρόπο δουλειάς της. «Εχω την αυτονομία μου όπως και τότε που ζωγράφιζα. Βέβαια, κάποτε το δωμάτιο γίνεται και φυλακή καθώς δουλεύω μόνη μου». Η «Αποδημία» της πριν από το Κάρντιφ ταξίδεψε στη Σύρο, λαμβάνοντας ειδική μνεία στο φεστιβάλ Animasyros, και συνεχίζει σε φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Νέα Υόρκη και το Χονγκ Κονγκ.