"Πώς θα ήταν η Αθήνα αν βάζαμε τους αρχαιολογικούς χώρους στην καθημερινότητά μας". Το ερώτημα αυτό έθεσε το περασμένο Σάββατο στην "Καθημερινή" ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στη νέα στήλη της εφημερίδας για την Αθήνα. Και βέβαια η διαδρομή περνάει και μέσα από την Ακαδημία
Στη χαμηλόφωνη νουβέλα του Περικλή Μονιούδη «Παλλάδιο» ο ήρωας του, ένας Βερολινέζος της μέσης ηλικίας, ξεκλέβει λίγο χρόνο μέσα στην ημέρα και επισκέπτεται τα αριστουργήματα του Μουσείου της Περγάμου. Είναι μισή ώρα, όχι παραπάνω, αλλά αυτά τα τριάντα λεπτά τον τροφοδοτούν με μια ανεπανάληπτη πνευματική ενέργεια, ικανή να απαλύνει τις μικρές σκοτούρες της καθημερινότητας.
Το ίδιο αίσθημα που εμπνέει αυτή η κατά τα άλλα μικρής σημασίας σκηνή του ελληνικής καταγωγής γερμανόφωνου συγγραφέα έζησα ξανά πριν από λίγες εβδομάδες. Λονδίνο, νωρίς το απόγευμα, στην είσοδο της National Portrait Gallery επικρατούσε ένα χαρούμενο κομφούζιο. H αναστάτωση δεν οφειλόταν στις ορδές των τουριστών, αλλά κυρίως στους Λονδρέζους οι οποίοι έδιναν εκεί ραντεβού μετά τη δουλειά ή «ξέσκαγαν» σε σύντομες, μοναχικές εξερευνήσεις αυτού του καταπληκτικού μουσείου.
Ζήλεψα. Αλλά όχι, δεν θα με κατάπινε η μαύρη τρύπα της αυτολύπησης.
Τη Δευτέρα ο καιρός ήταν υπέροχος. Kατηφόριζα την οδό Αδριανού. Το μάτι μου έπεσε στις καταπράσινες ανηφοριές της Αρχαίας Αγοράς. Τι ευφορία! Εβγαλα αμέσως τέσσερα ευρώ και πλήρωσα στην είσοδο. Σκαρφάλωσα σε λουλουδιασμένες πλαγιές, ακολούθησα μικρά μονοπάτια που με έβγαζαν σε κάποιο ξέφωτο ή σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Ή απλά περπατούσα ανιχνεύοντας τα πρώιμα σημάδια της άνοιξης.
Δεν λέω κάτι καινούργιο. Αν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στους δύο προηγούμενους αιώνες δεν «επέβαλαν» τη σημερινή τοπιογραφία, κυρίως περιμετρικά της Ακρόπολης, το κέντρο θα ήταν ένας ενιαίος χυλός από τσιμέντο. Τα σημερινά «χάσματα», από το Ολυμπιείο και την Πνύκα μέχρι τον Κεραμεικό και την Ακαδημία Πλάτωνος, οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στην κληρονομιά της κλασικής Αθήνας. Το ερώτημα είναι γιατί αυτοί οι ανεπανάληπτοι τόποι φυσικού κάλλους και πνευματικότητας εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός της ζωής της πόλης (με εξαίρεση την Ακαδημία Πλάτωνος που στην καρδιά των περιοίκων είναι χαρτογραφημένη περισσότερο ως πάρκο και ελάχιστα ως αρχαιολογικός χώρος). Γιατί να μην σκεφτούμε τρόπους (σίγουρα θα υπάρχουν) έτσι ώστε ένας μισάωρος περίπατος στην οργιώδη φύση της Αρχαίας Αγοράς να γίνει κομμάτι της ρουτίνας μας; Γιατί να μην πούμε στα παιδιά που αράζουν στις καφετέριες του Θησείου ότι παραδίπλα υπάρχει ο Κεραμεικός και τους επιτρέπουμε να ξαπλώσουν στο φρέσκο χορτάρι; Ας ανοίξει αυτή η συζήτηση και μετά (σας υπόσχομαι) δεν θα μιλήσω ποτέ για το Βερολίνο και το Λονδίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου