Ορισμένες σκέψεις για το διάλογο και τον αγώνα μας.

Όταν ξεκίνησε αυτό το blog είχε μόλις πραγματοποιηθεί μια ή δυο συναντήσεις κατοίκων στην Ακαδημία Πλάτωνα. Απέναντι μας είχαμε μια ανασκαφή και μια τρομερή αποκάλυψη. Αντί για αρχαία, όπως παραπλανητικά έγραφε η πινακίδα, μάθαμε πως η Νομαρχία θέλει να υψώσει δυο τερατουργήματα. Η θλίψη μου, η θλίψη μας για τη συνεχιζόμενη καταστροφή της γειτονιάς μας, έγινε οργή. Είπα, είπαμε φθάνει πια. Όχι άλλο. Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε οι αγώνες; Στους δυο μήνες που πέρασαν βρήκαμε κι άλλους με οργή. Τώρα είμαστε πλέον πολλοί.
Εξαρχής θέλω να δηλώσω πως τα σχόλια εδώ σε αυτό το χώρο της "γειτονιάς" είναι ελεύθερα. Εξαρχής λέω πως η ενότητα μας προκύπτει μέσα από τις διαφορές μας. Αλλά. Δεν είμαστε "απολιτίκ", δεν είμαστε "όργανα", δεν είμαστε "μέλη", "φίλοι", "οπαδοί". Σε αυτή τη διαμαρτυρία μετέχουμε όλοι. Ήρθαν όλοι. Το μοναδικό πολιτικό "διαβατήριο" είναι η θέληση μας ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε. Προφανώς και όλοι μας κάπου πιστεύουμε. Προφανώς και όλοι μας κάτι ψηφίζουμε. Ε, και; Σημαίνει αυτό ότι δεν μπορούμε να συναντηθούμε στον κοινό μας αγώνα; Ότι δεν μπορούμε όλοι μαζί να φωνάξουμε, να διαδηλώσουμε, να επικοινωνήσουμε(και μεταξύ μας) τις ιδέες μας, την οργή μας, τις προτάσεις μας;
Ας έρθει λοιπόν ο Πασόκος και αν μπορεί ας πείσει τους γείτονες του. Ας έρθει ο νεοδημοκράτης και αν μπορεί ας πει τη γνώμη του. Ας έρθει ο κουκουέ κι αν μπορεί ας επικοινωνήσει τα επιχειρήματα του. Ας έρθει ο συνασπισμένος κι αν μπορεί ας μιλήσει για τις θέσεις του.
Στην πραγματικότητα αυτό δεν έγινε την Κυριακή στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος; Μια μουσική διαδήλωση, μια γιορτή διαμαρτυρίας όπου οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων αναγκάστηκαν να κατέβουν στη γειτονιά για να ακουστούν κι αυτοί. Είναι δικαίωμα τους. Όπως είναι δικό μας δικαίωμα να κρατηθούμε ενωμένοι γύρω από το δίκαιο αίτημα μας.
Εχθροί δεν υπάρχουν γύρω μας. Εχθρός δεν είναι ο ιερέας του Άγιου Τρύφωνα. Προφανώς ο παπάς δεν γνωρίζει την υπόθεση. Προφανώς κι αν του εξηγηθούν οι λεπτομέρειες θα σκεφθεί διαφορετικά. Εχθρός δεν είναι οι πολιτικοποιημένοι, κομματικοποιημένοι πολίτες γύρω μας. Εχθρός δεν είναι οι ιδέες και τα πιστεύω του καθένα από εμάς που θέλουμε, φωνάζουμε, διεκδικούμε.
Ο εχθρός βρίσκεται απέναντι μας. Θέλει μερίδιο από τον αέρα μας, το μέλλον μας, τη ζωή των παιδιών μας. Είναι εδώ στην Ακαδημία Πλάτωνος, είναι εκεί στα Πετράλωνα, το Μεταξουργείο, τον Ελαιώνα, το Καματερό, το Μαρούσι, το Λαύριο... Κι αν δεν αρχίσουμε από τα μικρά( και ταπεινά) που μας ενώνουν όλους, ποτέ κανείς μας δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει το μεγάλο, το συνολικό, το συλλογικό.
Συγχωρέστε με για αυτές τις σκέψεις, αλλά ο διάλογος είναι όσο ποτέ αναγκαίος. Ας τον σεβαστούμε λοιπόν. Όχι για οτιδήποτε άλλο. Αλλά γιατί μας περιμένουν πολλοί ακόμη αγώνες, η επόμενη μέρα, η σύνδεση του τοπικού, του μικρού με το συνολικό, το μεγάλο. Μας περιμένει, εκεί στη γωνία της Ακαδημίας Πλάτωνος, το όραμα για μια άλλη γειτονιά, για έναν ελεύθερο, "ζωντανό" χώρο στην καρδιά της Αθήνας.
Σήμερα νηπιαγωγείο στις οδούς Αίμωνος, Ευκλείδου, Δημοσθένους΄. Αύριο μια πράσινη "ιερή" διαδρομή από το Μεταξουργείο, τον Κεραμεικό ως το σύνορο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Αύριο: Να ζωντανέψει το "νεκρό" Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, να βγει από την αφάνεια και το σκοτάδι.
m.p.