11.16.2008

Η εκδίκηση του μπόμπιρα






Το πρωινό του Σαββάτου ζωγραφίσαμε το δικό μας όραμα στο οικόπεδο της Αίμωνος, Ευκλείδου, Δημοσθένους. Πρωταγωνιστές στα όνειρα μας τα μικρά παιδιά. Το βίντεο τα λέει όλα. Δημιουργός του ο Κώστας Κίτσιος, με μοναδική ευαισθησία είδε την αντίσταση και αυτή την κινητοποίηση μας.


Και ορισμένες φωτογραφίες από το μοναδικό πρωινό δράση μας.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο το βίντεο και οι φωτογραφίες. Πραγματικά ήταν υπέροχα εχθές. Τα χρώματα, τα πινέλα οι παιδικές φωνές. Ελπίζω σε λίγο καιρό να ακούγονται και μέσα από το οικόπεδο αυτές οι υπέροχες φωνές. Συνεχίζουμε δυνατά.

Ανώνυμος είπε...

Η ζωγραφικη των παιδιών βρηκε το στόχο της!!!!
εγινε συζύτηση απο αρκετούς και εκανε εντυπωση η συμμετοχη, παρ οτι εβρεχε.
Κι εμεις νιωσαμε υπεροχα και μια αισιοδοξία για να συνεχισουμε!!
Συνεχιζουμε δυνατα γειτονες!!!!

Αναστασια Παπαγεωργιου

jeta είπε...

Τα μαύρα σύννεφα που είχαν κάνει την εμφάνισή τους το πρωινό του Σαββάτου,μετά απο μια μικρή σύσκεψη που έκαναν μεταξύ τους, αποφάσισαν να δείξουν την ευαισθησία τους και να αφήσουν τα παιδιά να παίξουν με τα χρώματα.
Καταλάβαμε οτι και αυτά θέλουν το σιδερένιο γκρίζο περιτύλιγμα του εργοταξίου να αλλάξει.
Να γεμίσει εικόνες και ζωγραφιές.Ολοι το διασκεδάσαμε, περισσότερο βέβαια τα παιδιά.
Εκπληκτικό το βίντεο Κώστα.Μπράβο,πολλά Μπράβο.

Ανώνυμος είπε...

Πολλά μπράβο σε όλους.Μικρούς και μεγάλους.Και καλή επιτυχία σε όλους τους στόχους μας.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ.

ΣΥΜΕΝΗΣ ΟΜΗΡΟΣ είπε...

Καταπληκτικές εικόνες απο εναν καταπληκτικό καλλιτέχνη.
Ο αγώνας ,μας εκανε περισσότερο ευαίσθητους,μας έφερε κοντά.Τα παιδιά μας ειναι οι νικητές.
Οι εικόνες,τα χρώματα ομόρφηναν την γειτονιά μας και τίς καρδιές μας.ΕΥΓΕ Σ΄ΟΛΟΥΣ.

Ανώνυμος είπε...

Αισθανομαι την αναγκη να ευχαριστησω ολους οσους με τα καλα τους λογια και κυριως με την παρουσια τους στις δρασεις μας, στηριζουν την προσπαθεια μου να οπτικοποιησω τον σωστο και δικαιο αγωνα μας.Ενα ειναι σιγουρο...Χωρις την ενοτητα που μας διακρινει, το χιουμορ μας, την παρεϊστικη ατμοσφαιρα και το σεβασμο που τρεφουμε στο οραμα μας αλλα και ο ενας στον αλλο, τιποτα απο ολα αυτα δεν θα ηταν εφικτο. Ελπιζω καποια στιγμη να μπορεσουμε να φτιαξουμε ομορφα σποτακια και να τα "σπειρουμε" σε φορεις που θα μπορεσουν να ενισχυσουν τον αγωνα και την προσπαθεια μας...Κι οπως λεει μια καλη μου φιλη οταν θες κατι πραγματικα τοτε ολο το συμπαν συνομοτει για να το καταφερεις...

Ανώνυμος είπε...

Tα παιδιά ζωγραφίζουν
στον τοίχο
δυό καρδιές και έναν ήλιο
στη μέση,
παίρνω φως απ τον ήλιο
και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες
πως σ΄αρέσει.

Σιγοτραγουδήσαμε η Αναστασία
κι εγώ βλέποντας τα παιδιά
εκείνη την όμορφη μέρα.

Μαρία