Ο κύριος Σπύρος και η κυρία Κατερίνα στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα

Το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα είναι μεγάλο. Αρκετά μεγάλο για το πολύβουο, παρατημένο, βρόμικο κέντρο της Αθήνας. Είναι τόπος αρχαιολογικός αλλά και χώρος για πουλιά, μικρά ζώα. Κυρίως είναι χώρος, ελεύθερος και όμορφος για τους ανθρώπους. Το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα το υπερασπίζονται μόνο οι κάτοικοι του. Η Επιτροπή Κατοίκων ξεκίνησε τη μάχη πριν επτά -οκτώ χρόνια, είχε νίκες, είχε επιμονή. Το Πάρκο έγινε τόπος συνάντησης, ανταλλαγής ιδεών και δράσεων, τόπος ψυχαγωγίας για μικρά παιδιά. Τόπος ελευθερίας.
Όλο το Πάρκο; Όχι βέβαια.
Στην ευρύτερη περιοχή του αρχαιολογικού ανέγγιχτου και ανεκμετάλλευτου πολιτιστικά και περιβαντολλογικά χώρου, υπάρχει το Περιστύλιο. Με ταμπέλα της δεκαετίας του '80 να σηματοδοτεί πως εδώ είναι η Πύλη του αρχαιολογικού χώρου. Θα γίνουν ανασκαφές, λέει η ταμπέλα, λέξεις που σε διασκεδάζουν με τα χάλια του κράτους ή σε εξοργίζουν. Με την παχύδερμη αδιαφορία του κράτους που συντρέχει και προστρέχει μόνο σε εντολές μεγάλων συμφερόντων.

 Σε αυτό το Πάρκο, πέριξ του Περιστυλίου, χρόνια ολόκληρα βασίλευε η εγκατάλειψη, τα δέντρα μπλέχτηκαν μεταξύ τους, έκαναν φράγματα, γέμισαν αράχνες και κατσαρίδες. Γάτες, νεκρά κουφάρια κείτονταν στο χώμα. Χωρίς φώτα-σιγά μην βάλει φωτισμό ο δήμος Αθηναίων, ο φιλόξενος χώρος για ουρητήριο σκυλιών και ταξιτζήδων, σε απωθούσε την ημέρα, σε τρόμαζε τη νύχτα. Μέχρι που ήρθαν στο Παρκάκι αυτό ο κ. Σπύρος και η κυρία Κατερίνα. Γείτονες. Κάτοικοι της περιοχής. Αλλά και εργαζόμενοι στο δήμο Αθηναίων.
Ο κ. Σπύρος, συνταξιούχος πλέον χρόνια. Η κυρά του, εγχειρισμένη στο πόδι με προβληματική μέση. Εργαζόμενοι και οι δυο τους στο τμήμα Κηποτεχνίας του δήμου Αθηναίων.

Η κυρία Κατερίνα δεν έμεινε στην αποθηκούλα που της είπαν να μείνει μέχρι να ξεπεράσει το πρόβλημα με το πόδι. Πήρε το κλαδευτήρι. Δίπλα της, μαζί της, κάθε πρωί ο κ. Σπύρος ο συνταξιούχος. Από νωρίς το πρωί, έμπαιναν στο σκοτεινό, δύσβατο χωρίς μονοπάτια χώρο του Πάρκου επί της Πλάτωνος, χάνονταν στα χαμηλά κομμάτια του, εκεί που δεν τολμούσες ούτε καν να κοιτάξεις.
Να μην τα πολυλογούμε. Ένα χειμώνα κράτησε αυτό. Και ξαφνικά, έτσι απρόσμενα μέσα σε ένα πρωινό το Παρκάκι φώτισε! Άνοιξε.

Τα σκουπίδια εξαφανίστηκαν, τα δέντρα κλαδεύτηκαν, βλέπεις πλέον απέναντι από την Πλάτωνος στη Μοναστηρίου και τούμπαλιν.
Βρήκε ο κ. Σπύρος κάτι πεταμένα σίδερα και επιγραφές. Ποιος ξέρει από ποια θητεία ποιού δημάρχου. Τα τοποθέτησε όμορφα, το ένα επάνω στο άλλο, "εδώ πετάτε τα σκουπίδια σας".

Κι έτσι, αυτό που δεν έκαναν τόσοι και τόσοι δήμαρχοι, τόσοι και τόσοι πολιτικάντηδες δημοτικοί σύμβουλοι που παίρνουν τις ψήφους σας σε κάθε εκλογές με παζάρια και υποσχέσεις που είναι εξαγορά συνειδήσεων, το κατάφεραν δυο άνθρωποι! Με τη βοήθεια των επίσης εργαζόμενων στο τμήμα, συναδέλφων τους που έρχονταν όταν τους το ζητούσαν εκτός υποχρεώσεων της υπηρεσίας, να μαζέψουν τα κλαδεμένα δέντρα και σκουπίδια. Ούτε καν ξέρω πόσες μεγάλες σακούλες σκουπιδιών μαζεύτηκαν από το Παρκάκι του Περιστυλίου.
Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως τώρα το Παρκάκι είναι φωτεινό, σε προκαλεί για βόλτα εντός του. Μένει βέβαια ο φωτισμός, αλλά ας ξεκουνηθεί και ο δήμος Αθηναίων, οι δημοτικοί υπεύθυνοι σύμβουλοι. Α, μένουν και οι βρωμιάρηδες** που συνεχίζουν να μην μαζεύουν τα κακά των σκύλων τους με ένα σακουλάκι. Και οι ταξιτζήδες οι οποίοι είχαν μετατρέψει το Παρκάκι σε δημόσιο ουρητήριο.
Μικρά τα παραπάνω προβλήματα, ξέρετε γιατί; Γιατί τώρα με καθαρό και φωτεινό το Παρκάκι, έστω και χωρίς φωτισμό, είναι πολύ-πολύ δύσκολο να γίνουν τα βραδινά ντιλ. Ξέρετε ποια, αυτά που τρέμουμε όλοι γονείς για τα παιδιά μας, για τους γυρολόγους που μοιράζουν τα βράδια ψάχνοντας τις σκοτεινές γωνιές των περιοχών.
Δεν είδα τον κ. Σπύρο και την κυρία Κατερίνα τις τελευταίες μέρες. Για να τους πω μια καλημέρα από καρδιάς με χαμόγελο. Κι ένα ευχαριστώ ως κάτοικος της Ακαδημίας Πλάτωνα.

** βρωμιάρηδες, κάτοικοι αδιάφοροι στο κοινό χώρο, αφήνουν τα σκυλιά τους να λερώνουν παντού χωρίς να τα μαζεύουν 

Μ. Παπαχριστούδη