12.17.2015

Μια επίσκεψη στην Ψηφιακή Έκθεση ... "Εκπαδευτικό μουσείο"




Πήγα να δω το μουσείο. Στο παρκάκι είδα μια μοντέρνα κατασκευή με κοντέινερ. Ωραία σκέφτηκα. Το κυλικείο είναι σένιο. Φαντάσου τι θα χουν κάνει για μουσείο.

Προσπαθώ να επισκεφτώ το μουσείο της Ακαδημίας του Πλάτωνα με οδηγό το καλαίσθητο και σαφές site του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Διαβάζω ότι δημιουργήθηκε ένα “νέο εκπαιδευτικό, διαδραστικό πολυμεσικό μουσείο, ανοιχτό στο κοινό” και περιμένω να το απολαύσω. 
Ψάχνω τη “βουτιά” στο χρόνο στην πορεία προς την είσοδο. Πουθενά. ούτε στην πλευρά του δρόμου για να τη βλέπουν και οι περαστικοί, ούτε σε κάτι σκοτεινές προθήκες στην εσωτερική πλευρά στο πλάι της ράμπας. Ο χρόνος δεν “κυλάει προς τα πίσω και εμείς”  δε  “βλέπουμε τα στάδια της αποκάλυψης και της ανακάλυψης του αρχαιολογικού χώρου” πουθενά, όπως γράφει το site και πουθενά δεν προετοιμαζόμαστε για τη γνωριμία με τον Πλάτωνα. 

Μια έξυπνη κατασκευή με καλή διαχείριση του χώρου φιλοξενεί εκθέματα που θέλουν ικανότητες αετού για να τα δεις από απόσταση ή ως μέλος μιας ομάδας. Τα ταξίδια του Πλάτωνα είναι δικό μας ταξίδι στα μαθητικά χρόνια με τους ιστορικούς χάρτες να κρέμονται με ένα σπάγγο σε ένα καρφί στον τοίχο και η διάδραση δε γίνεται αντιληπτή περιορισμένη σε ξύλινα πολύεδρα με μικρά δυσδιάκριτα γράμματα που μάλλον για κάτι θέλουν να μας πληροφορήσουν. Ευτυχώς ο -μη διαδραστικός- χάρτης στην άλλη πλευρά μας τοποθετεί κάπως στην περιοχή. 

Πολύ ενδιαφέρουσα η φιλοσοφική διαδρομή ως το “σπήλαιο” αλλά στριμωγμένη και λίγο αγχωτική που δε σε αφήνει χρόνο και χώρο να χωνέψεις τι γίνεται. Περιμένω αποζημίωση από το σπήλαιο. Στριμωγμένος σε ένα παγκάρι με ψηλό τοίχο νοιώθω τον εγκλεισμό του μύθου αλλά η προβολή γίνεται από έναν προτζέκτορα μπροστά μου κι όχι από πίσω μου και ο ήχος έρχεται μετωπικά σε αντίθεση με όσα λέει το κείμενο της αφήγησης. Χάσιμο μηδέν αλλά συμπαθητική η προσπάθεια, όπως και η απόδοση κόμικ ιστοριών του Πλάτωνα. 

Περνάω από το φιλοσοφικό λεύκωμα, σκέφτομαι “τί εστί έρως” ακούω λιγο κάποιους κακοτραβηγμένους φιλοσόφους με χίλια ζόρια από τα ηχεία της μικρής τους οθόνης και φτάνω σχεδόν στην έξοδο περνώντας έναν όμορφο διάδρομο που κάτι θέλει να μου πει αλλά δεν το ακούω. Ενδιάμεσα παίζω με κάτι θήκες με μεντεσέδες που δίνουν απαντήσεις για το μύθο του ποντικιού που πιάστηκε στη φάκα και σκέφτομαι τα παιδικά δαχτυλάκια να πιάνονται σε αυτό το φιλοσοφικό δόκανο. Κι εκεί μάλλον είναι η ώρα να έρθω σε επαφή με τη “γειτονιά του Πλάτωνα” όπως λέει το site. Βλέπω πρόσωπα σε μια οθόνη. Ακούω με δυσκολία αν πλησιάσω πολύ  διάφορα για την περιοχή , αλλά μου λείπει η ιστορία για να καταλάβω που το πάνε και κολλάει το μάτι μου στις αντανακλάσεις της μπροστινής βιτρίνας και στην πυροσβεστική φωλέα που συνοδεύει την εμπρηστική διάθεση του εκθέματος. 

Ευτυχώς είμαι σχεδόν μόνος και δεν με σπρώχνουν τίποτα φιλοσοφημένοι μαθητές. 
Φαίνεται ότι έχει πέσει πολύ μελέτη και δουλειά στο Μουσείο αλλά κάπως χάθηκε στο δρόμο και δε βρίσκει τον θεατή. Μικρές οθόνες, ήχος ακατάλληλος, ξύλινο δάπεδο σάουνας συνθέτουν μια όμορφη και έξυπνη κατασκευή μέσα στη ζωή της πόλης, αν σκεφτούμε ότι τα συμπόσια αντικαθίστανται από coktail-bars. Λαϊκή γειτονιά, πράσινο, παιδιά να παίζουν έξω, μερικά στέκια ολόγυρα φαίνεται να βρίσκονται σε μια ισορροπία που δεν την πλουτίζει το μικρό μουσείο. 


Να ξανάρθω μήπως κάτι δεν κατάλαβα. Μήπως αν είχα σπουδάσει στη Φιλοσοφική ; 

2 σχόλια:

B.Β. είπε...

Ενδιαφέρουσες επισημάνσεις. Δεν το έχω επισκεφθεί ακόμη και δεν μπορώ να πω αν είναι σωστές. Αλίμονο, όμως, αν σε έναν τόσο προσεκτικό/ή επισκέπτη/τρια όπως εσείς, δημιουργεί το ερώτημα αν πρέπει να είσαι της Φιλοσοφικής για να επικοινωνήσεις με το περιεχόμενό του.

Μαρία είπε...

"Ψηφιακή έκθεση" το είπαν όχι μουσείο,
δεν είναι μουσείο.