Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ
Από τη Γεωργία Ξάνθη
Μήπως ξεχάσαμε την ιστορία μας και αυτή μας υποχρεώνει να την ξαναζήσουμε; Μήπως ξεχνάμε τη φρίκη των Γερμανών ναζί, που έζησαν γονείς και παππούδες, ανθρώπων δικών μας, που τώρα βρίσκονται στη δύση της ζωής του ; Εχουμε την τιμή να κατοικούμε σε έναν τόπο, σε μια γειτονιά που πείνασε, υπέφερε, αλλά και αγωνίστηκε στα πολύ δύσκολα χρόνια της γερμανικής μαύρης Κατοχής.
Η πείνα, ο φόβος, οι θάνατοι τους έκαναν να πολεμούν τον κατακτητή - και όχι να τον υπηρετούν. Αγώνες σε αυτήν τη γειτονιά, τη φτωχή και δοκιμασμένη, αγώνες τιμής και όχι ντροπής. Η ελπίδα να μείνεις ελεύθερος δεν σε κάνει κουκουλοφόρο. Δυστυχώς, ναι, υπήρχαν και αυτοί, οι συνεργάτες των ναζί, που έδρασαν και με μεγάλη λύσσα, ζητούσαν εκδίκηση για όποιον τολμούσε να πει ότι θέλει να μείνει ελεύθερος.
Στην πλατεία Μεταξά τότε, Σωτήρη Πέτρουλα σήμερα, οι φίλοι των ναζί έδειχναν με το δάχτυλο τους γείτονες, τους φίλους, τους συγγενείς. Πάντα κρυμμένοι. Με αυτούς όμως δεν θα ασχοληθώ. Ούτως ή άλλως όσοι από αυτούς επέζησαν από τους «φίλους τους» τους ναζί, ντροπιασμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι, σαν φαντάσματα της γειτονιάς κυκλοφορούσαν. Η τιμή αξίζει στους αγωνιστές, τους ήρωες αυτής της συνοικίας.
Αξέχαστοι αγωνιστές που πάλεψαν ενάντια στον φασισμό, όπως ο σεμνός ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ, με το ψευδώνυμο Μπόης. Ετσι τον ήξεραν όλοι, ο Μπόης, που εξακολουθεί να κρατάει μνήμες. Ο ποιητής της Στοάς Φέξη. Γραμματέας της Ε.Π.O.Ν 1945-1947 στον Κολωνό, στον Πλάτωνα, στα Σεπόλια. Τον Δεκέμβρη πήρε μέρος στην επιχείρηση ανατίναξης της Μ. Βρετανίας. Χώθηκε με άλλους αγωνιστές στο κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο της Αθήνας, στο ύψος της οδού Λένορμαν. Μετριέται τόσο θάρρος;
Ο ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. Ο μικρός ήρωας της Πλατείας Μεταξά. Σε μπλόκο που είχε στηθεί στην πλατεία Μεταξά συλλαμβάνεται από φασίστες ταγματασφαλίτες έχοντας επάνω του παράνομο Τύπο. Τον Απρίλη του 1944 μεταφέρεται στο Χαϊδάρι, όπου παραμένει μέχρι την 1η Μάη του 1944. Η εκτέλεση θα γίνει το πρωί της Πρωτομαγιάς του 1944, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής , τραγουδώντας τον Εθνικό Υμνο. Το πουκάμισό του βρέθηκε από κάποιον περαστικό, «αποχαιρετιστήριο γράμμα» ενός 22χρονου παιδιού στη μάνα του. Κατοικούσε στην οδό Αστρους, στο νούμερο 93, και αν και καθημερινά αγγίζουμε το κεφαλόσκαλο, δεν γνωρίζουμε την ιστορία του.
Πίσω από τη στάση του 051, στην εκκλησία του Αϊ-Γιώργη, στην Πλάτωνος, λίγοι θα έχετε παρατηρήσει τη χάλκινη στήλη με τα ονόματα. Ονόματα νεαρών που βρήκαν τον θάνατο στα χρόνια της μαύρης γερμανικής Κατοχής. Διαβάστε τα ονόματα, αποτυπώστε τις ηλικίες.
Πρώτος στη λίστα, ο 22χρονος Ιωάννης Βαμβακούσης. Εκτελέστηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους στις 10 Φεβρουαρίου του 1944 στην Καισαριανή. Κατοικούσε στην οδό Κίμωνος, τον συνέλαβαν καθ΄ υπόδειξη, ως αντίποινα για τη δολοφονία κάποιων Γερμανών στρατιωτών.
Αντιστάθηκαν πληρώνοντας το ακριβότερο των τιμημάτων: τη ζωή. Και εμείς σήμερα πρέπει να αντισταθούμε, να μείνουν μέσα μας αυτές οι «ενοχλητικές ιστορίες» και να μην ξεχνάμε ότι «πάντα θα έρχονται γνωστικοί -λογάδες και γραμματικοί - για να σε πείσουν - Εχε το νου σου στο παιδί - κλείσε την πόρτα με κλειδί - θα σε πουλήσουν...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου