Μία βόλτα και ο ποδηλατόδρομος της πλειοψηφίας στην 4η Δημοτική Κοινότητα

Από την Κική Β.

Πάντα, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, θα περπατήσουμε από τη γειτονιά μας προς το κέντρο: Θησείο – Μοναστηράκι, Κεραμεικός – Γκάζι, Μεταξουργείο – Κουμουνδούρου - Αθηνάς – πλ. Αγίων Θεοδώρων, Ακαδημία - Εξάρχεια. Αγαπημένη συνήθεια ειδικά όταν ο καιρός είναι φιλικός, όπως φέτος.  Διαλέξαμε να φθάσουμε στον Κεραμεικό. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή που κάνουμε από παιδιά και τώρα κάνουν και τα παιδιά μας.  Από την πλατεία του Αϊ Γιώργη στη Μοναστηρίου. Εκεί, το φράγμα των γραμμών που δεν στάθηκαν αρκετά όλα τα ΚΠΣ, οι Ολυμπιακοί και τα μέχρι τώρα ΕΣΠΑ για να το σπάσουν. Αναγκαστικά, πορεία λίγο προς τα δεξιά για να διασχίσουμε τη διάβαση των γραμμών, κάτω από τη γέφυρα της Αχιλλέως. Ο χώρος άθλιος, αλλά γι αυτό δεν φταίει η διαδρομή μας.

Μπήκαμε στην Πλαταιών. Η εγκατάλειψη της γειτονιάς σπάει από τις προσπάθειες κάποιων νέων, κυρίως, ανθρώπων που στήνουν στέκια για νέους σε παλιά σπίτια με αυλή, ζεστά, οικονομικά και εναντιωμένα στο στυλ που κυριαρχεί στο Γκάζι ή του Ψυρρή.

Φθάνουμε στη διασταύρωση με τη Λεωνίδου. Αριστερά, ένας ανοιχτός χώρος, σαν οικόπεδο ξέφραγο. Κάποιοι έχουν κρεμάσει ένα πανό: ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΗΜΑ. Έχουν τοποθετήσει λίγους αυτοσχέδιους πάγκους που χρησιμεύουν για καθίσματα – τραπέζια και μια ξύλινη κατασκευή για να γράψουν τα νοήματα που τους εκφράζουν: Πολιτισμός, Φιλία, Ειρήνη, Αλληλεγγύη – μερικά από εκείνα που συγκράτησα. Η προσπάθεια να είναι ο χώρος καθαρός, φανερή. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, μία από τις σημάνσεις που τοποθέτησε η ΕΑΧΑ πρόσφατα για να μαθαίνουμε την πόλη στην ιστορική της εξέλιξη: « … ο δρόμος που ένωνε το Δίπυλο με την Ακαδήμεια διασχίζει διαγώνια το οικόπεδο και συνεχίζει κάτω από το οδόστρωμα της Πλαταιών».

Δεν θα συνεχίσω με τα χιλιογραμμένα περί δεκαετιών χαμένων ευκαιριών γι αυτήν την πόλη. Αυτή η πόλη δεν είχε τελικά πολλές ευκαιρίες γιατί δεν είχε ούτε ο λαός της πολλές ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.

Δεν μπορώ, όμως, να μην γράψω για τους τοπικά διοικούντες. Αυτούς που εναντιώνονται στο να υπάρξει, έστω και στα σχέδια, η σύνδεση του Αρχαιολογικού χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος με το Δημόσιο Σήμα μέσα από τη φυσική και πραγματική διαδρομή: Πλαταιών – Μοναστηρίου. Διαφώνησαν και έσβησαν από τη μελέτη για την «πολεοδομική αναβάθμιση» της περιοχής την πεζοδρόμηση της Μοναστηρίου, σχεδιασμός που περιλαμβάνεται σε όλες τις μελέτες της ΕΑΧΑ. Το επιχείρημα; «θα χαθούν πολλές θέσεις στάθμευσης». Έτσι, αβασάνιστα και πρόχειρα αναγορεύτηκαν σε «πολεοδόμους και κυκλοφοριολόγους μελετητές» και αποφασίζουν γι αυτά που ούτε μπορούν ούτε έχουν, σε τελευταία ανάλυση, το δικαίωμα. Γιατί οι άλλοι, οι πιο πάνω, τα κάνουν αποδεκτά; Εδώ, οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι πολλές: το τοπικό πολιτικό κόστος που μετριέται στις αντιδράσεις κάποιου/ων. Οι ίδιοι που έχουν το «θάρρος» να επιλέγουν τα επενδυτικά σχέδια στο Μουζάκη για την «αναπτυξιακή» μας προοπτική, δεν έχουν το θάρρος να συμφωνήσουν με μια πεζοδρόμηση απόλυτα σωστή και αναγκαία για τον Αρχαιολογικό χώρο.

Υ.Γ. Την εξαγγελία για ποδηλατόδρομο στη Σερρών, η πρόεδρος και η λοιπή πλειοψηφία, πρέπει να την σκεφθούν πολύ καλά πριν την υλοποιήσουν. Το παρδαλό κατσίκι δεν θα γελάσει απλώς. Μια συμβουλή: να ρωτήσουν πρώτα κάποιον συγκοινωνιολόγο τι σημαίνει ποδηλατόδρομος και για ποιους λόγους τον δημιουργούμε. Θα αφήσουμε λίγο χρόνο και θα επανέλθουμε.