Πλατεία Αϊ-Γιώργη: Επεμβάσεις ψιμυθίωσης

Πλατεία Αϊ-Γιώργη. Ο μοναδικός ελεύθερος χώρος μιας παλιάς γειτονιάς. Πολεοδομικές έρευνες τον έχουν χαρακτηρίσει «πρότυπο» - κι ας είναι από τους πιο εγκαταλειμμένους δημόσιους χώρους. «Πρότυπο» γιατί συγκεντρώνει όλες τις λειτουργίες μιας γειτονιάς: παιδικό σταθμό σε ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά της Αθήνας -τα «δημοτικά ιατρεία Μπενάκη», Δημοτικό Σχολείο- εκείνης της «ανήσυχης» και ανθρώπινης κλίμακας αρχιτεκτονικής για πολλά δημόσια κτίρια του Μεσοπολέμου (1928), γυμνάσιο και λύκειο - που η κατασκευή του την περίοδο της χούντας το προίκισε με σοβαρά προβλήματα στατικής επάρκειας και το έργο της αποκατάστασής του έχει για πάνω από τέσσερα χρόνια μαθητές σε containers, αθλητικό κέντρο -εγκαταλειμμένο και άχρηστο για τα παιδιά μας-, την εκκλησία της ενορίας. Εχει και κάτι άλλο μοναδικό: αρχαιολογικό χώρο - το αφημένο στα σκουπίδια ίχνος της Αρχαίας Οδού προς Ακαδημία Πλάτωνος, με τα άθλια, κλειστά ουρητήρια κολλημένα στην περίφραξή του.

Αυτήν την πλατεία, για την οποία χρόνια τώρα οι κάτοικοι διεκδικούν μια πραγματική αναβάθμιση και ανάπλαση, αποφάσισαν από τον Δήμο Αθήνας να «φτιασιδώσουν». Εστρωσαν τη μισή πλατεία -κυρίως μπροστά και γύρω από την εκκλησία- με νέες πλάκες, έβαλαν κάτι άσπρα κάγκελα μιζέριας στο μέτωπο προς την Παλαμηδίου (μη μας πουν για να την προφυλάξουν από οχήματα και μηχανάκια. Θα γελάσουμε μαζί με το παρδαλό κατσίκι) και σηκώνουν κάγκελα ύψους δύο μέτρων γύρω από τον χώρο που φιλοξενεί, εν είδει παιδικής χαράς, τις τρεις ταλαιπωρημένες κούνιες και μια πλαστική τσουλήθρα. Η υπόλοιπη πλατεία μένει με σπασμένη πλακόστρωση και σε πολλά σημεία επικίνδυνη για ατυχήματα, παρτέρια απεριποίητα, καθιστικά τραυματισμένα, με ελλειπή φωτισμό και φωτιστικά που γέρνουν, καλαθάκια ξεχαρβαλωμένα που μόνο τα σκουπίδια δεν συγκρατούν.

Κυρίως, όλη η πλατεία παραμένει ένας δημόσιος χώρος ανασφαλής έως επικίνδυνος για μικρά παιδιά, μαθητές και ηλικιωμένους. Ο λόγος; Από τον Δήμο της Αθήνας δεν κάνουν, εδώ και χρόνια, και παρά τα αιτήματα, αυτό που δεν έχει χρηματικό κόστος. Δεν χαρακτηρίζουν ως πεζόδρομους τα τμήματα των οδών Πύλου, Μοναστηρίου και Τιμαίου, που βρίσκονται πάνω στο κύριο σώμα της πλατείας. Κάθε επέμβαση που δεν λύνει αυτό το σοβαρό ζήτημα θα είναι απλά κοσμητική, ακόμα και να μην είναι της προχειρότητας και της απαξίωσης που χαρακτηρίζουν αυτήν που συντελείται τώρα.

Γνωρίζουμε από πολλές άλλες περιπτώσεις στον Δήμο Αθήνας ότι η «πεζοδρόμηση» δεν είναι κάποια επίπονη και μακρόχρονη διαδικασία. Μπορεί να υποψιαζόμαστε τους λόγους που την εμποδίζουν, αλλά απαιτούμε να μας δοθεί επίσημη απάντηση από τον δήμο. Μέχρι τότε, θα ζητάμε αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζει στη γειτονιά και στους κατοίκους της, ξεκαθαρίζοντας ότι με χάντρες δεν ξεγελιόμαστε, πόσο μάλλον που δεν γυαλίζουν.

Α. Σ.