πηγή:"Καθημερινή" 17.12.2011
Τoυ Γιωργου Καρουζακη*
Αν και λάτρης, όσο και μόνιμος κάτοικος εδώ και 20 χρόνια, του αθηναϊκού κέντρου η σχέση μου με τις πιο απομακρυσμένες, τις αποκαλούμενες «άγριες» πλευρές του, υπήρξε επιπόλαιη. Μια βόλτα κάτω από την Αχαρνών, στα Σεπόλια, στον Κολωνό ή στο εξωτικό, τουλάχιστον στις αρχές της δεκαετίας του ’90, Μεταξουργείο ήταν ευκαιρία να υποδυθώ, για λίγο, κάποιον λογοτεχνικό ήρωα της δεκαετίας του ’50 ή να δω μια παράσταση σε εναλλακτικό θέατρο της περιοχής.
Τις τελευταίες Κυριακές δημιουργούνται σιγά σιγά κάποιοι στενότεροι δεσμοί με μια από τις περιοχές του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας, τον Κολωνό. Εκεί, σε μια από τις ταλαιπωρημένες πολυκατοικίες της περιοχής, ανάμεσα σε συνεργεία αυτοκινήτων και ταπεινά σπίτια προσφύγων, λειτουργεί το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών: μια πρωτοβουλία μεταναστών και εθελοντών για δωρεάν εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας σε σκληρά εργαζόμενους μετανάστες, πρόσφυγες και μερικούς αναλφάβητους Ελληνες.
Από την πρώτη κιόλας ημέρα που έφτασα στο σχολείο, με τη φιλοδοξία του εθελοντή δάσκαλου, ήρθα αντιμέτωπος με τη δύναμη αυτής της προσπάθειας. Από την παρατήρηση και μόνο της δουλειάς των δασκάλων (ψυχίατροι, εκπαιδευτικοί, φοιτητές κ.ά.) που εργάζονται τα τελευταία χρόνια, αφιλοκερδώς και αθόρυβα στο Κυριακάτικο Σχολείο, κατανοεί κάποιος τη βαθιά πολιτική σημασία αυτής της πρωτοβουλίας.
Καθώς ανεβαίνεις τις γυμνές, φθαρμένες, τσιμεντένιες σκάλες, μπαίνεις στις αυτοσχέδιες αίθουσες με τα φτενά χωρίσματα από κόντρα πλακέ και αντικρίζεις τα βλέμματα των μαθητών, ξέρεις ότι δεν έχεις πολλά περιθώρια να υποδυθείς τον φιλάνθρωπο. Ξαφνικά, όλες οι αναλύσεις και τα φιλμ για τη μετανάστευση, ο ευρωπαϊκός σκεπτικισμός περί πολυπολιτισμικότητας στη Δύση, οι διαμάχες και οι δεκάρικοι των πολιτικών κομμάτων, καταρρέουν.
Στις κρύες, κυριακάτικες σχολικές αίθουσες του Κολωνού δεν διαχειρίζεσαι απόψεις, σχόλια, ούτε τοποθετείσαι για να κερδίσεις την αποδοχή των ομοϊδεατών σου. Ερχεσαι αντιμέτωπος με διαπεραστικά βλέμματα, με την ίδια τη ζωή στην πιο οριακή της έκφανση. Δεν μπορείς να αγνοήσεις την αγωνία του Ιρφάν από το Πακιστάν που προσπαθεί να μάθει ελληνικά για να αντιμετωπίσει μια μεγάλη απειλή: τον καθαρό τρόμο του γλωσσικού και κοινωνικού αποκλεισμού που έχει κυκλώσει τη ζωή του.
Ούτε και την πρωτόγνωρη χαρά του βεδουίνου Αχμέντ από την Παλμύρα της Συρίας που έφτασε πρόσφατα στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω του το μακελειό και τις καθημερινές δολοφονίες των πολιτών.
Οσοι από εμάς φαντασιώνονται και αποζητούν, κατά καιρούς, τις δάφνες του παρία και του αποκλεισμένου στην Ελλάδα του Μνημονίου έχουμε τελικά να διδαχτούμε πολλά από το βλέμμα, τη δύναμη, τη ζωή των ανθρώπων που διαχειρίζονται γενναία στη νέα χώρα τη μεγαλύτερη κρίση του βίου τους. Και διεκδικούν το αυτονόητο, ιερό δικαίωμα στην επιβίωση με όλους τους ανέμους και τους οιωνούς ενάντιους.
* Ο κ. Γιώργος Καρουζάκης είναι δημοσιογράφος και εθελοντής δάσκαλος στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου