"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", περιοδικό "7" 14.08.2010
Επιστρέφοντας προς το κέντρο της πόλης, στον πεζόδρομο πλέον της Ερμού, βρίσκουμε τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, που διεκδικεί την αποκλειστικότητα της μοναδικής οπτικής επαφής με τον Ηριδανό, το κρυμμένο αυτό ποτάμι που κάνει εκεί το μικρό του θαύμα. Καλαμιές και πικροδάφνες μαζί με ένα είδος κρίνου αναπτύσσονται χάρη στα νερά του, χάρμα ειδέσθαι δίπλα στην πολύβουη Πειραιώς, που μοιάζει μακρινή όταν περπατάς ανάμεσα στις αρχαίες πέτρες.
Παγκάκια κάτω από τις ελιές και τα πεύκα, που «ντύνουν» με τη σκιά τους, και μια βρύση, απ' όπου μπορείς να γεμίσεις το μπουκαλάκι σου, απαραίτητο πια για την κάθε εξόρμηση στην πόλη. Σημειώστε ότι στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού απαγορεύεται το κάπνισμα.
Να πάμε και προς τον Κολωνό; Και προς την Ακαδημία Πλάτωνος; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον πλέον αριστοκρατικό δήμο της Αθήνας κατά την αρχαιότητα. Τον διέσχιζε ο Κηφισός, ο οποίος σήμερα έχει υπογειοποιηθεί κάτω από τη λεωφόρο Κηφισού.
Ο λόφος του Κολωνού προσφέρεται για περίπατο, αφού είναι καταπράσινος, αλλά και για καφέ, αναψυκτικά, αφού διαθέτει αναψυκτήριο, σπάνια περίπτωση πια σε λόφο της Αθήνας.
Δύο μνημεία κι ένα ανοιχτό θεατράκι χαρακτηρίζουν την κορυφή του. Το ένα, που καταλήγει σε ανθεμωτή διακόσμηση, έργο του Κρίστιαν Χάνσεν, υψώνεται πάνω από τον τάφο του αρχαιολόγου Καρλ Οτφριντ Μίλερ. Εχοντας επισκεφθεί το χώρο ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν το 1841, έγραφε σχετικά: «Ημουν στον Κολωνό. Εδώ είναι θαμμένος ο Γερμανός Κ. Ο. Μίλερ που πέθανε πριν λίγο καιρό και που τόσα χρωστά σ' αυτόν η επιστήμη. Ακούμπησα στον υγρό του τάφο. Ο βουνίσιος αέρας κατέβαινε κρύος και τσουχτερός. Σ' ολόκληρη τη φύση υπήρχε ένα μεγαλείο που ούτε η Ελβετία μπορεί να σου προσφέρει».
Δίπλα στο μνημείο του Μίλερ υπάρχει και το μνημείο του γάλλου αρχαιολόγου Σαρλ Λένορμαν (1802 - 1859), που επίσης πέθανε στην Αθήνα. Πρόκειται για μια μαρμάρινη λουτροφόρο υδρία, στο εσωτερικό της οποίας έχει ταφεί η καρδιά του. Η υπάρχουσα σήμερα είναι έργο του Μιχάλη Τόμπρου, του 1936, επειδή η πρωτότυπη είχε καταστραφεί.
Σε απόσταση ανάσας από το λόφο του Κολωνού βρίσκεται το μεγάλο (και αρχαιολογικό) πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος, της περιοχής που οφείλει το όνομά της στον ήρωα Ακάδημο αλλά και στην Ακαδημία που ίδρυσε εκεί ο Πλάτων το 387 π.Χ. και η οποία λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι το κλείσιμό της από τον Ιουστινιανό το 529 μ.Χ.
Οι ανασκαφές στην περιοχή άρχισαν το 1929 και συνεχίζονται υπό την εποπτεία της Γ' Εφορείας Αρχαιοτήτων. Ωστόσο κάποιοι άλλοι δεν εποπτεύουν, βέβαια με αποτέλεσμα ο χώρος, που θα μπορούσε να είναι παράδεισος για την Αθήνα όλη, να πάσχει σχετικά.
Εξηγούμεθα: Με ένα δρόμο να χωρίζει το πάρκο σε δύο μέρη, οι ανοιχτοί χώροι αλλά και οι δεντροφυτεμένοι, συχνά και με φοίνικες, προσκαλούν για... ραχάτι αλλά και για πικ νικ. Μια παιδική χαρά σίγουρα έλκει τα μικρά, μια ασφαλής περιοχή εν πάση περιπτώσει, που μπορεί να πληγώσει μόνο τα μάτια των μεγαλυτέρων. Είναι ένα ερώτημα γιατί τα αρχαία μέλη είναι φυλακισμένα μέσα σε σιδεριές (ο όγκος τους γίνεται απαγορευτικός για την κλοπή) και γιατί εκεί που υπάρχει η υποψία ενός (υπόγειου) ρέματος σε χτυπάει η μυρουδιά της σήψης. Κι αν δεν είναι απορίας άξιο (στην Ελλάδα ζούμε) το ότι κάποιος προτίμησε να πετάξει τα μπάζα του κατ' ευθείαν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, αναρωτιόμαστε σχετικά με το ρόλο της Δημοτικής Αστυνομίας (είδαμε περιπολικό και υπαλλήλους του Δήμου που ξεκουράζονταν σε παγκάκι). Κατά τα άλλα, αποτελεί απλώς πταίσμα η στρωματσάδα δύο προφανώς άστεγων οικονομικών μεταναστών.
Βέβαια, ο χώρος είναι πανέμορφος και οι προαναφερόμενες ατασθαλίες χάνονται στο εύρος του. Κρίμα όμως, όπως και να 'χει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου